Reportajes

Por Laura Fontalba

Esta mañana, LAB y ESK han dado comienzo a tres días de ayuno para señalar a Gizardatz y las Administraciones Públicas como responsables de la no firma del convenio del Sector de Intervención Social de Bizkaia.

Ambos sindicatos han denunciado que, ante un trabajo de interés público que atiende los derechos de toda la sociedad, las Administraciones Públicas deberían responsabilizarse para garantizar una financiación y unas condiciones adecuadas, en lugar de enfrentarles a cada vez menos subvenciones, convenios con exigencias «desproporcionadas» y condiciones «inasumibles» y burocratizaciones excesiva, entre otras.

Tal y como han explicado, integradoras, educadoras, trabajadoras sociales, psicólogas y demás profesionales forman una red de Servicios Sociales con una larga trayectoria, presente en todos los ámbitos. A pesar de ello, se ven envueltas en una pérdida «especialmente preocupante» de importancia en la conciencia de los responsables públicos. «Las más de 30 organizaciones del sector en Bizkaia están bajo el paraguas de las instituciones, tanto Ayuntamientos como Diputación Foral de Bizkaia, y son ellas las que tienen la obligación de prestar los servicios, pero estos se dan de forma privatizada y delegada», han denunciado.

En esta línea, han asegurado cómo la privatización del sector aumenta la competitividad por recursos insuficientes y la negociación individualizada con las patronales y, consecuentemente, deteriora de las condiciones laborales. «Más trabajo, menos dinero, pérdida y reducción de derechos, precarización de los empleos, pérdida de poder adquisitivo, deterioro de calidad de vida, falta de estabilidad, etc.».

Desde 2022, todos estos motivos han llevado al sector a luchar por un convenio sectorial (2022/2025) que mejore sus profesiones. Concretamente, exigen subidas salariales del 23% repartidas gradualmente; incluir una planificación y evaluación de riesgos de puestos de trabajo, luchar por no sufrir el burn out (conocido como estrés laboral crónico), mejoras para las bajas por embarazo; mejoras en la jornada laboral, garantizar las sustituciones, el cumplimiento de los ratios…; planes de igualdad y protocolos contra la violencia machista; y un amplio etcétera que garantice unas condiciones de trabajo que les permitan tener proyectos de vida dignos.

Komunikatua:

Integratzaileek, gizarte-langileek, psikologoek eta gainerako profesionalek ihilbide luzeko Gizarte Zerbitzuen sare bat osatzen dugu. la ez gaitu inork ezagutzen, baina leku guztietan gaude: behar ezberdinak dituzten kolektiboak artatzen ditugu. Gure lana pertsonei laguntzea da, gizartean beren lekua har dezaten laguntzea. Horregatik ez gara ezagunak, ez garelako protagonistak, laguntzen diegunak baizik. Guztion eskubidea defendatzen dugu, bizitza duin bat eta bizi- tra hobea izateko eskubidea defendatzen dugu.

Azken aldian, gizarteak hainbat krisi ekonomiko eta sanitario bizi izan ditu, baita balioenak ere. Krisialdi horiek ondorioak izan ditu gure sektorean, batez ere artatzen dugun pertsonei eragin die baina baita lan egiteko baldintzak okertu dira ere. Arlo soziala ez da inoiz lehentasunezkoa programa politikoetan, erta premiazkoena ere agenda insti tuzionaletan. Pandemiaz geroztik, egoera horrek, beti nahiko prekarioa izan dena, okerrera egin du, lan egiten dugun pertsonen ahultasuna handituz. Prekarietate horrek profesionalak ere kolpatu ditu.

Gure lanak interes publikoa du, eskubideei erantzuten baitie, horregatik, administrazio publikoek sektoreko ardura- dunak beste erantzukizun dute bizi dugun egoeran, are gehiago, gure lanaren finantzaketa eta baldintzak bermatzea ren ardura dute ere. Hala ere, gero eta diru-laguntza gutxiago dugu, neurrigabeko eskakizunak, baldintza onartezinak planteatzen dituzten hitzarmenak, gehiegizko burokratizazioak, alegia gure lana okertzen duten egoera ugari. Asko dira egoera hau azaldu dezaketen arrazoiak, baina bereziki kezkagarria iruditzen zaigu arduradun publikoentzako gure sektoreak garrantzia galdu izana,hots gure lanaren ondorioz bermatzen ditugun eskubideak lehentasunik ez badute, gure lana debaluatzeaz gain, artatzen dugun pertsonen babesgabetasuna areagotzen dute.

Bizkaian sektorean 30 elkarte baino gehiago daude erakunde publikoen babespean; udalak eta BFA, eta haiek dira modu pribatizatu eta delegatuan elkarteek ematen dituzten zerbitzuen arduradunak. Bananduta mantentzen dituzte elkarteak eta baliabide eskas batzuengatik lehiatzera behartzen dituzte, hots, administrazioaren interesei men egiten dien eta sektorean eraiki duten finantzaketa-sistemaren mehatxupean bizi den patronalak, erakunde publikoekin ba nan banan negoziatzera bultzatzen ditu elkarteak, eta hau, zerbitzuak profesionalizatzeko eta bermatzeko tresna baino gehiago xantaia hutsa da.

Gure lan-baldintzen narriadura nabaria da, lan gehiago, diru gutxiago, eskubideen galera eta murrizketa, gure enple- guen prekarizazioa, erosteko ahalmenaren galera, bizi-kalitatearen narriadura, egonkortasunik eza, etab.

Nola sentitzen gara? Frustratuak eta haserre. Non geratzen dira gure lanaren, esku-hartze sozialaren filosofia eta etika? Non daude gure erakundeen eta administrazio publikoen balioak?

Horregatik, 2022tik hona, gure lanbidearen hobekuntza aldarrikatzeko sektoreko hitzarmenaren aldeko borrokan gaude. Bizitza-proiektu duinak izatea ahalbidetuko diguten lan-baldintzak lortu, burn out-a ez pairatzeko borrokatu, ratioak bete, eskubide eta soldata duinak defendatu, ordezkapenak bermatu eta abar luzearen alde borrokatu behar dugu.

Feminizatutako eta benefizientziari lotutako lanbide baten herentzia daukagu, horregatik espero da beti hor egotea, edozertarako prest, bestela, nork emango ditu zaintza horiek?

Baina benetan gu hor egotea nahi bada, gure eskaerei erantzun behar zaie. Tratatzen ditugun pertsonei eskaini nahi diegun duintasun eta profesionaltasun berarekin tratatzea eskatzen dugulako. Gure lanaren beharra ulertzea nahi dugu, izan ere, laneko duintasunaren eta justiziaren eskaera horiek egiten baditugu, artatzen ditugun pertsonek me- rezi duten duintasuna eta justizia soziala aldarrikatzeko da, gure lan-baldintzak hobetzen badira, onurarik handiena izango dutenak.