Reportajes

Por Laura Fontalba

Ayer, 1 de octubre, se celebró el Día Internacional de las Personas Mayores. A causa de ello, pensionistas de toda la CAV salieron a la calle el lunes para reivindicar que «los derechos no caducan con la edad».

En una manifestación que comenzó ante el Ayuntamiento de Bilbao y finalizó ante Diputación, pensionistas reivindicaron el derecho de todas las personas mayores a acceder a unas condiciones de vida dignas, gracias a «pensiones públicas suficientes, servicios públicos universales y vivienda saludable».

Junto a otras asociaciones, en Bilbao, Babestu, exigieron su derecho a decidir cómo quieren vivir, cómo quieren ser cuidadas cuando ya no puedan hacerlo ellas y ellos mismos, y cómo quieren morir. Al grito de «¡Más residencias, menos tanatorios!», denunciaron la aplicación de la legislación vigente y los recortes de los últimos años, que «no cubren la demanda social de servicios» en el sector sociosanitario; ni para las personas usuarias, ni para las personas trabajadoras.

Asimismo, denunciaron que dicho sector está feminizado, con condiciones «precarias e indignas» y con una pésima coordinación; en parte, consecuencia también de la privatización de estos servicios por parte de las administraciones que pretenden «hacer del cuidado un negocio» y lucrarse a base de la salud de las personas.

Es por ello que, mediante la movilización, la unidad y aprovechando el día celebrado, exigieron «la obligatoriedad de unidades sociogeriátricas y sociosanitarias en los centros residenciales»; un «modelo de calidad» basado en «criterios claros de proceso y resultado» y con planes de atención individualizados. Para ello, exigieron a las administraciones responsabilidad, diálogo y participación con agentes sociales para repensar «un modelo de cuidados público universal, cercano, digno y de calidad».

Komunikatua:

Adineko pertsona guztiok eskubidea dugu bizi-baldintza duinak, pentsio publiko nahikoak, zerbitzu publiko unibertsalak eta etxebizitza osasungarriak izateko. Erabaki nahi dugu nola bizi nahi dugun, nola izan nahi dugun zainduak guk geure burua zaindu ezin dugunean, baita nola hil nahi dugun ere.

Euskal Herrian kezka handia dago pertsona nagusi ahulenek bizi duten egoeraz. Horietako asko asistentzia-zentroen eta etxez etxeko laguntza-zerbitzuen erabiltzaileak dira, gutxieneko pentsio ziztrinak nahikoak ez direlako eta oinarrizko zerbitzu publikoetan gero eta murrizketa gehiago, pribatizazio handiagoa eta prezio garestiagoak daudelako.

Bizkaiko, Gipuzkoako eta Arabako egoiliarren senitartekoen elkarteek, Pentsiodunen Mugimenduarekin batera, salatu egin nahi dugu Euskal Herriko adinekoen kolektiboaren errealitatea oso urrun dagoela Foru Aldundien eta Gobernuaren hotsandiko diskurtsoetatik.

Indarrean dagoen legediaren aplikazioak eta azken urteotako murrizketek ez dituzte betetzen ez zerbitzuen gizarte-eskaria, ez erabiltzaileen eta langileen beharrizanak.

Sektore soziosanitarioa sektore feminizatua da. Langile gehienak emakumeak dira, baldintza kaskar eta lotsagarrietan lan egiten dutenak.

Administrazioen pribatizazio eta ekonomizismo asmoek negozio eta irabazi-asmoen eredu bat ekarri dute, errentagarritasun ekonomikoa bilatzen duten merkataritza- irizpideetan oinarrituta.

Koordinazio soziosanitarioaren falta salatzen dugu, eta egoitza-zentroetan unitate soziologeriatrikoak eta soziosanitarioak derrigortzea eskatzen dugu. Prozesu eta emaitza-irizpide argiak dituen kalitate-eredu bat eskatzen dugu, baita egoiliarren banakako arreta-planak ere, nahitaez bete beharrekoak, ez gomendioak.

Administrazioei exijitzen diegu beste alde batera begiratzeari uzteko, eta, elkarrizketaren eta gizarte-eragileen parte-hartzearekin batera, zaintza publiko unibertsal, hurbil, duin eta kalitatezkoaren eredua bultzatzeko

Pentsio publiko duin eta nahikoak eskatzen ditugu, pertsona guztiok bizi-baldintza duinak izan ditzagun.

Arrazoi hauengatik guztiengatik, irailaren 30ean kalera irten gara Euskal Herriko lau hiriburuetan eta hainbat herritan. Eta honela jarraituko dugu geure helburuak lortu arte.