Por Laura Fontalba
La plataforma Euskal Herria Bizirik se ha concentrado esta mañana ante la Diputación Foral de Bizkaia para anunciar la manifestación convocada el próximo 20 de mayo en Vitoria-Gasteiz bajo el lema «Lurraren defentsan, Euskal Herria bizirik!», para mostrar su rechazo a las nuevas infraestructuras industrializadoras de espacios naturales y del entorno rural.
La plataforma ha alertado que los grandes inversores se están apropiando de los espacios comunales y de las tierras de cultivo; empobreciendo el entorno natural y saqueando los recursos naturales con proyectos y estructuras de comunicación ferroviaria, centrales eólicas o fotovoltaicas y sus líneas de distribución, incineradoras, invernaderos y macrogranjas industriales. En consecuencia, han denunciado que «hay una clara intención de propiciar un progresivo desmantelamiento del modo de vida rural que conlleva la desaparición de las pequeñas comunidades y caseríos, bases de su sustento».
Del mismo modo, han señalado la responsabilidad de aquellos políticos que ponen los grandes proyectos industrializadores a manos de grandes empresas y por encima del mantenimiento de estos entornos. Una práctica que, según han denunciado, «sólo beneficia a las empresas» y «favorece el trasvase de dinero público a bolsillos privados». Asimismo, han denunciado la colaboración de la Administración que «adapta la legislación a los intereses de estas grandes corporaciones y pone a su disposición recursos públicos y espacios comunales». Como ocurre, por ejemplo, con la Ley Tapia.
En sus demandas, también han destacado la crisis ecosocial a la que nos enfrentamos. El consumo «frenético» de productos y energía, y los transgénicos, que eliminan la capacidad de cultivar libremente sus semillas. «Modificar tanto el uso de las tierras fértiles como arrinconar las pequeñas granjas para destinarlas a la especulación atenta contra la soberanía alimentaria y supone la desaparición de un modo de vida. Las zonas rurales históricamente se han visto obligadas a poner a disposición de las políticas desarrollistas sus saberes y patrimonio. A cambio, han sufrido una marginación intencionada y programada», han explicado.
Por todo ello, el próximo 20 de mayo, saldrán desde la Plaza San Anton, en Vitoria-Gasteiz, en una manifestación que dará comienzo a las 18:00h, a fin de reivindicar el mantenimiento del entorno natural y de las tierras de cultivo para garantizar la vida; reducir significativamente el consumo y reestructurar el sistema productivo hacia el fin comunal; exigir políticas para la protección del hábitat y políticas que dejen en manos de las personas las decisiones, a fin de impulsar «un sistema de transporte social» con el que apostar por un modelo de agricultura y ganadería de «pequeña escala» y en el que el despliegue de las energías renovables sea «coherente con la conservación de la biodiversidad». «¡Los montes, los espacios naturales, la costa y el entorno rural de Euskal Herria no son espacios de conquista del capital!», han sentenciado.
Komunikatua:
Azken aldi honetan natur guneak eta landa ingurunea industrializatuko dituzten azpiegitura berri ugariren eraso bortitza pairatzen ari gara.
Guztiz kezkagarria da ikustea nola inbertitzaile handiak gure lurraldera datozen berriro ere, ingurune naturala hondatzen jarraitzeko eta orain arte kontserbatu diren baliabide natural urriak lapurtzen segitzeko.
Trenbide projektu eta azpiegiturak, zentral eolikoak edo fotovoltaikoak eta horiei dagozkien erraustegiak, negutegi industrialak eta animaliak hazteko ustiapen intentsiboko fabrikak. Horiek guztiak agertzen dira Euskal Herriko mapan, jada martxan dauden proiektuak edo laster gauzatzekoak direnak.
Proiektu horiek eremu komunalak eta laborantza-lurrak bereganatzen dituzte, gure lurraldea egituratzen duten eta bizitzari eusten dioten ekosistemen desagertzea ekarriz.
Guzti honen asmo argia ikusten dugu: landa eremua eta bertako bizimodua apurka- apurka desegitea, gure mantenuaren oinarri diren komunitate txikiak eta baserriak desagertaraziz. Politikari askok, enpresa handiek ezarritako ibilbide berbera eginez, industrializazio proiektu handiaren aldean ingurune horien garrantzia eskasa dela diote eta izkutatzen digute enpresa horiek direla, hain zuzen ere, politika suntsigarri horren onuradun bakarrak.
Horrela diru publikoa patrika pribatuetara desbideratzen dute. Halaxe xahutu da eta oraindik xahutzen ari da horrenbeste diru AHT-an, erraustegietan eta zabortegi Industrialetan. Halaber, kostako eremuetan gertatzen ari diren txikizioak direla eta, (kirol-portuak, dike berriak, kostaldearen artifizializazioa, e.a.) denon aisialdirako tokiak eta ingurune natural izugarriak harri eta porlan azpian betiko galtzen ari gara. Kostaldeko herriak bere xarma galtzen, promotore eta inmobiliarien etekinak esponentzialki igotzeko. Hau ez da lapurreta ekonomikoa bakarrik; proiektu horiek pertsonen osasunari ere egiten diote kalte.
Hori gutxi ez eta Administrazioak lagundu egiten du, legeria korporazio handi horien Interesetara egokituz, eta baliabide publikoak eta espazio komunalak jartzen ditu haien esku. Horren adibide dira Tapia Legea eta Nafarroako homologoa. Udalei eta kontzejuei beren lurraldeen gaineko erabakiak hartzeko aukera kentzen diete, eta haien subiranotasuna urratzen dute.
«Trantsizio energetikoo» edo «deskarbonizazioa» bezalako terminoek beren esanahia galtzen dute gaur egungo krisi ekosoziala eragin duten berberek behin eta berriz erabiltzen dituztenean. Jatorri fosileko energiaren ordez energia berriztagarria erabil daitekeela argudiatzen dute, inork beren merkatu-esparru berria zalantzan jar ez dezan.
Merkatuaren logikak produktuen eta energiaren kontsumo neurrigabe eta zorora bultzatzen gaitu. Horren ondorio zuzena da transgenikoen inposizioa, zeintzuk mendekotasun berriak sortzen dituzten eta gure haziak askatasunez ereiteko gaitasuna kentzen diguten.
Lur emankorren erabilera aldatzea eta baserri eta etxalde txikiak baztertzea haiekin espekulatzeko, eraso zuzena da elikadura subiranotasunaren aurka; baserri eta etxalde txikietako ustiatze ereduaren desagertzea oso hurbil dugu.
Historian zehar, landa eremuek politika desarrollisten mende jarri behar izan dituzte beren ondarea eta jakintza. Horren truke, bazterketa latza jasan dute, nahita ezarria eta programatua.
Natur ingurunea eta laborantza lurrak mantentzea ezinbestekoa da bizitza bermatzeko. Horiek hondatzen baditugu, atzera-bueltarik gabeko ondorioak izango dituzte ekosistema naturalek, landa-eremuko ekosistemek, eta baita ekosistema sozialek ere.
Ez dugu onartuko kontsumoa nabarmen murriztea eta produkzio sistema berregituratzea aurreikusten ez duen politikarik; produkzio sistema ondasun komunala hobetzera bideratu behar da.
Horregatik, natura benetan babestuko duen politika bat eskatzen dugu, gure habitata babestea, inbertitzaileen diru goseari men egin gabe; energia eskuratzeko aukera unibertsala ekarriko duen politika, pertsonen beharrei erantzungo dien eredu deszentralizatu eta tokikoan oinarritua.
Erabakiak pertsonengan jarriko dituzten politikak behar ditugu, eta ez kapitalaren interesetan oinarritutakoak: garraio sistema sozial bat garatzea bultzatuko duten politikak, eskala txikiko nekazaritza eta abeltzaintza eredua bultzatuko duten politikak, energia berriztagarrien hedapena eta bioaniztasunaren kontserbazioa bateratuko dituzten politikak. Azken batean, natur-ondarea, arkeologia-ondarea, gizarte-ondarea eta kultura-ondarea kaltetuko ez dituen eredua behar dugu.
Euskal Herriko mendiak, natur guneak, landa eta kostako inguruneak ez dira kapitalak konkistatzeko guneak!
